• صفحه نخست
• کنسونانس و دیسونانس در آکورد

کنسونانس (Consonance) فاصله‌ای در آکورد می باشد که تاثیر قابل قبول و مطبوعی بر شنونده می‌گذارد.
دیسونانس (Dissonance) به فاصله‌ای در آکورد می گویند که نقطه مقابل کنسونانس و دارای تاثیری تنش‌زا یا نامطبوع است.
فاصله ‌‌های مطبوع و نامطبوع :

در موسیقی برخی از آکوردها پایدار و ایستا و برخی دیگر ناپایدار و پویا هستند. آمیزه‌ای از صداها که کیفیتی پایدار دارند- نقاط فرود، سکون و ثبات- کنسونانس نامیده می شود (کسی که عبارت همرنگ جماعت شو را ابداع کرده ذهنیتی کنسونانسی داشته است!). در طرف مقابل، دیسونانس آمیزه‌ای از صداهای دارای کیفیت ناپایدار می باشد.
کیفیت پر تنش یک دیسونانس، موجب حرکت به سمت آکوردی پایدار می شود. هنگامی که دیسونانس به سوی آکورد کنسونانس حرکت کند اصطلاحا به آن حل دیسونانس گفته می شود. اگر این «حل» به تاخیر بیفتد یا به شیوه ای غیرمنتظرانه انجام گیرد، حسی دراماتیک، تعلیقی یا غافل‌گیرانه می آفریند. آهنگساز از این راه، حس انتظار شنونده را به بازی می گیرد. آکوردهای دیسونانت کیفیتی پویا دارند، موسیقی را پیش رانده و تحرک می‌بخشند.
پرلود در می مینور برای پیانو، اپوس 28، شماره 4 (1839)
(اثر فردریک شوپن)
هارمونی شوپن در ایجاد کیفیت اندیشناک این مینیاتور موسیقیایی که کمتر از 2 دقیقه به طول می انجامد سهمی به سزا دارد. ملودی این قطعه بدون همراهیآکوردهای تپنده شاید نمودی یکنواخت داشته باشد. این همه نت کشیده ای که مدام از نو شنیده می شود در هر نمود جلوهای دیگر دارد، زیر هر بار آکورد دیسونانت متفاوتی آن را همراهی می کند. آکوردهای دیسونانت حالت سودایی این پرلود را که می باید بیانگرانه (expressivo) نواخته شود پررنگ می کند.

دراواخر قطعه پس از آکوردی دیسونانت سرشار از انتظار است. سرانجام این تنش در سه آکورد باوقار کادانس پایانی فرو می نشیند.

“تمامی محتوا مندرج در سایت متعلق به رسانه ریتم آهنگ می باشد و هرگونه کپی برداری با ذکر منبع بلامانع است.”